Stilstand is Achteruitgang
Stilstand is achteruitgang
Vorige week sprak ik een student aan wie ik vroeg hoe hij zich voelde nu we allemaal noodgedwongen tot stilstand zijn gekomen en veelal thuis zitten in afwachting van wat er komen gaat.
Hij is in het laatste jaar van zijn studie. Hij is bezig met zijn eindscriptie. Hij vertelt dat hij helemaal gedemotiveerd is geraakt. Ik vraag hem ernaar. Hoe dat komt. Hij legt uit dat alles nu zo onzeker is geworden, dat hij de energie niet kan vinden om bezig te zijn met zijn scriptie. ‘Het lijkt allemaal zo triviaal’, voegt hij eraan toe om me te overtuigen. De werkloosheid die op ons afkomt. Banen die op de tocht zijn. Bedrijven die omvallen. Hij wordt er moedeloos van.
Ik vraag door. Of hij zich ook goed voelt nu hij niks hoeft en als het ware verplicht vrij heeft. Nee, dat is zeker niet het geval. Hij moet nu juist veel harder werken omdat hij de discipline en motivatie uit zichzelf moet halen. En hij ervaart dat hij dat lastig vindt. Daarom staat hij stil.
Niet vooruit noch achteruit
‘Hoe ervaar je die stilstand?’ vraag ik aan hem. Hij moet even nadenken. Dan zegt hij dat er niks gebeurt, hoegenaamd niks. Het gaat niet vooruit, noch achteruit. Eerder achteruit omdat hij steeds denkt aan hoe het was. Maar die tijd is voorbij. Dat beseft hij ook wel. Terugverlangen naar het verleden is eigenlijk zinloos, want die tijd komt niet meer terug. Dat is wat hem verlamt. De realisering dat terugkijken zinloos is. We hebben alleen de toekomst voor ons liggen.
De toekomst ligt open
Dat besef maakt iets in hem los kan ik merken. Door die constatering heeft hij ineens een perspectief voor zichzelf gecreëerd. De toekomst ligt immers open. Het is een onbetreden pad, dat we zelf kunnen inkleuren en opgaan zonder dat we precies weten waar die ons naar toe brengt. Een ding weten we wel, het brengt ons naar een andere bestemming dan waar we vandaan komen.
Ik vraag hem of hij nog weet wat zijn droom is. Jazeker, roept hij enthousiast, ik wil een totaal nieuw concept ontwikkelen hoe we vrede het hart kunnen maken van alles wat we doen. We investeren zoveel in oorlog. Waarom zouden we niet evenveel investeren in vrede? ‘Het moet een architectuur voor vrede worden’, zegt hij er steeds enthousiaster achteraan. ‘Het is iets dat nog niet bestaat, wat ik wil gaan vormgeven’.
Zijn droom brengt hem in beweging
Dan vraag ik hoe hij zich voelt, nu hij vertelt over zijn droom. Hij bekent dat hij zich nu veel beter voelt, met zin om daar aan te gaan werken. ‘Wat heb je nodig om dat gevoel vast te houden?’ vraag ik hem. Hij denkt even na. Dan zegt hij dat hij die droom, die stip op de horizon moet vasthouden, omdat die hem in beweging brengt. De cijfers over werkloosheid, de stilstand, het terugkijken – die verlammen hem.
Hij is een van de jonge mensen die ons laat zien dat wijzelf de antwoorden hebben over wat we nodig hebben. We hoeven niet af te wachten. We hebben hooguit iemand nodig die de juiste vragen stelt en ons op weg helpt om de antwoorden te vinden. Onze training geeft je die mogelijkheid. Het is een innerlijke reis, met een perspectief op jouw toekomst. Jij bepaalt wat je horizon is.
Geef jezelf die kans, juist nu waarin je van buitenaf tot stilstand bent gedwongen, terwijl je van binnen de beweging moet opzoeken.
Maak nu gebruik van ons aanbod om versneld en tegen een gereduceerd tarief aan de slag te gaan met jouw toekomst
Photo by Nikola Dechkov from Pexels